Ons Zömmere
Ons Zömmere
Ze zegge dè Zömmere ’n stad mós geweest zijn,
– Zó ein as Den Bosch of misschien Amsterdam, –
Mi heil veul fabrieke en heil deechte straote,
Mi drukte en lawaai, mi n’n trein en n’n tram.
Mer de Zömmerse mense, de boere, de burgers,
Die weete dè Zömmere gin Zömmere zào zijn,
Zónder z’n land en z’n heij en z’n bosse,
Mer ze zegge nie veul en ze lachen ’s fijn.
Want iederein die in óns doeurp is gebórre
En iederein die t’r ’n hort is geweest,
Die merkt op ’n aander wa Zömmere wul zegge,
Umdettie z’n doeurp toch zó erg meest.
Och, Zömmere is mer ’n heil gewoon plàotske,
– Mer z’n mense, die zijn op dè plàotske zó vrijt,-
Oit zand en oit törf, toch kaande ge’r op roeme
As ge d’r inne oit Zömmere zijt.
Hier is gin vertier, lijkas in groute steeje,
Mer hier trekke wai oit achter de hermeniej.
Hier wordt naw en dan krintemik àongesneeje
En as ’t kermis is, èète wai vlaoi d’r vur driej.
Ja, as t’r in Zömmere ’n fist wordt gegevve,
Dan zijn wai altijd heil gèèr van de perteij
Want wai kanne fiste, dè doeurve we zegge
En as ’t mislukt, dan beginne wai opneij.
De knaol is ’n bietje te diejp um te zwemme,
Mer goe um te visse, dè ziede d’r veul.
Wai hebbe venne um ’s winters op schaotse te raaije
En nie te vergèète, n’n Domenische keul.
Dè Zömmere veruit wul, hebbe we óndervonde.
Och, as óns veurvàoders dè ’s kónne ziej,
Ze zaon d’r z’n haande nog van in mekaar slao
En roewpe: „Naw kiek toch ’s ins àon, verdie.”
Bezie naw allein nog mer ’s dè schón raodhois,
Wàor vruuger de mèèr lag, d’aaw school hi gestao;
De weege, de hoize, de prochie op Dertien;
Ge vraogt oew aige af wie higget gedao?
Ja, Zömmere is van àonziej veranderd:
In toeurp, in Lierup, in d’Èènd en de Heij.
Mer de mense van Zömmere bleeve dezelfde,
Net as zeshonderdvijftig jàorre geleij.
Mien Willems-van de Moosdijk
(dit gedicht, gemaakt in 1951, is de aangepaste dialectversie uit het programmaboekje “Someren 650 jaar”)